این روایت از سردار مرتضی صفاری» مسئول وقت طرح و عملیات قرارگاه کربلا است که از بازماندگان حادثه اصابت و انفجار گلوله خمپاره در سنگر شناسایی ارتفاعات جبل فوقی» منطقه فکه (شناسایی مواضع دشمن جهت عملیات والفجر مقدماتی) بوده که در این شناسایی همراه شهید حسن باقری جانشین فرمانده نیروی زمینی سپاه، مجید بقایی، فرمانده قرارگاه کربلا، تقی رضوانی راوی مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ، قلالوند از مسئولان واحد اطلاعات قرارگاه کربلا، مؤمنیان مسئول طرح و عملیات قرارگاه خاتم‌الانبیاء، پالاش مسئول اطلاعات عملیات قرارگاه نجف و سرلشکرمحمد باقری بوده است.

سردار صفاری می‌گوید: روز هشتم بهمن ماه سال ۱۳۶۱ قرار بود که جمعی از فرماندهان با امام خمینی (ره) دیدار داشته باشند، اما از آنجایی که شناسایی محور فکه به پایان نرسیده بود، شهید باقری از محسن رضایی اجازه خواست تا برای تکمیل شناسایی جهت عملیات والفجر مقدماتی در منطقه بماند.

قبول این درخواست از سوی محسن رضایی موجب شد تا من و شهید بقایی هم بنا به دستور محسن رضایی از فرودگاه چهارم وحدتی دزفول بازگردیم و توفیق دیدار با امام از ما سلب شود؛ بدین ترتیب صبح روز بعد به سمت منطقه مورد نظر رفتیم. در طول مسیر یادم می‌آید که شهید بقایی در حال حفظ سوره والفجر بود، اما آیات پایانی یعنی آیات یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِی إِلَی رَبِّکِ رَاضِیَةً مَرْضِیَّةً فَادْخُلِی فِی عِبَادِی وَادْخُلِی جَنَّتِی» را نمی‌توانست به خاطر بسپارد و وقتی موضوع را به شهید باقری گفتم؛ او مکثی کرد و گفت که این آیه در شأن امام حسین (ع) است.

بدین ترتیب به منطقه مورد نظر رسیدیم، به دیدگاهی که در بالای تپه‌ای قرار داشت و برای ارتش بود، رفتیم؛ در آنجا شش نفر بودیم که شهید باقری کالک و نقشه‌ها را روی زمین پهن کرد و درباره هر کدام از مواضع دشمن سوالاتی می‌کرد و روی نقشه علامت می‌زد. در این هنگام عراقی‌ها خمپاره‌های کور می‌زدند، اما یکی از خمپاره‌ها به زیر تپه‌ای که ما مستقر بودیم اصابت کرد به همین خاطر شهید باقری متوجه شد که دیده‌بان عراقی موقعیت ما را فهمیده لذا کالک» عملیات و وسایل را جمع کردیم تا محل شناسایی را تغییر دهیم؛ از طرفی به برادرش محمد» که اکنون رئیس ستاد کل نیروهای مسلح است گفت از سنگر ارتشی‌ها که در کنار ما بود درباره یکی از سنگرهای عراق سوال کند.

با بیرون رفتن وی ما هم آمدیم تا از سنگر خارج شویم که در همین لحظه گلوله خمپاره به جلوی سنگری که بودیم اصابت کرد و انفجارش باعث شد که همه جا سیاه و خاک‌آلود شود و هنگامی که به خودم آمدم متوجه شدم، پرده گوش من آسیب دیده و جسم سنگینی هم روی سینه من است.

در آن لحظه اولین صدایی که شنیدم صدای یا صاحب‌امان (عج)» مجید بقایی بود. وی بر اثر ترکش خمپاره‌ای که به پایش اصابت کرده بود مجروح شده و به روی من افتاده بود؛ البته همه ما در آنجا ترکش خورده بودیم، اما مجروحیت من کمتر بود. در آنجا دیدم حسن باقری در حالت نشسته دست بر سینه دارد و به امام حسین (ع) سلام می‌دهد.

در این شرایط از سنگر بیرون آمدم تا به سراغ سنگر سربازان ارتش که نزدیک ما بود بروم و از آن‌ها بخواهم تا بی‌سیم بزنند که هلی‌کوپتر و نیروهای امدادی بیاید؛ در میانه راه چند سرباز و برادر شهید باقری را دیدم و وقتی به آن‌ها ماجرا را گفتم، بیهوش شدم؛ هنگامی که به هوش آمدم از محمد باقری سراغ بقیه را گرفتم که گفت: برای سرعت عمل در انتقال مجروح‌ها آن‌ها را داخل جیپ فرماندهی گذاشتیم که حین انتقال به عقب مجید بقایی در داخل جیپ و حسن» هم در اتاق عمل به شهادت رسید.»

 زندگی شهید مدافع حرم محمدتقی سالخورده از همان بدو تولد با زندگی شهید دفاع مقدس محمدتقی هاشمی‌نسب گره خورده بود. دو محمدتقی از دو نسل مختلف که سرنوشتی مشابه هم پیدا کردند. زمانی که هاشمی‌نسب به شهادت رسید، سالخورده هنوز به دنیا نیامده بود. این شهید به خواب عمه شهید آمده و گفته بود نام نوزادتان را همنام من، محمدتقی بگذارید.

شهید محمدتقی هاشمی‌نسب در سال ۱۳۳۵ متولد شد و از همان کودکی به مهربانی و ادب شهره بود. دوران جوانی محمدتقی با پیروزی انقلاب اسلامی و دفاع مقدس همزمان شد. امام و انقلاب تمام هستی و جان شهید هاشمی‌نسب بود و او از همان روز‌های نخستین مبارزه وارد میدان نبرد شد.

هنگامی که محمدتقی و برادرهایش قصد عزیمت به جبهه را می‌کردند مادرشان با وجود تمام دلتنگی و نگرانی‌ها با قدرت و قوت قلب به پسرهایش می‌گفت: سرخی خون‌تان از سرخی خون علی‌اکبر امام حسین (ع) بیشتر نیست، بروید راضی‌ام به رضای خدا. محمدتقی همیشه آرزوی شهادت داشت و می‌گفت: اگر بتوانم به یاری الله در لباس مقدس سربازی، به اسلام و مسلمین و انقلاب اسلامی خدمت کنم خیلی خوب است و چه خوب است که در این هدف مقدس جانم را بدهم تا توشه‌ای در جهت آخرت و جهان عرفانی داشته باشم.

ابوالحسن برادر محمدتقی در عملیات شکست حصر آبادان به شهادت رسید و محمدتقی هم چند سال پس از شهادت ابوالحسن در عملیات والفجر ۸ در ۱۵ فروردین ۱۳۶۵ به شهادت رسید. مادر شهید درباره روز شهادت پسرش می‌گوید: وقتی خبر شهادت محمدتقی را شنیدم، تمام بدنم می‌لرزید. بعد از آن دو رکعت نماز شکر خواندم و طبق وصیتش به پیکر او گفتم سلام مرا به رسول‌الله (ص) و ۱۴ معصوم و سپس به ابوالحسن برسان و از طرف من ابوالحسن را ببوس.»

در همان سال و ماهی که محمدتقی هاشمی‌نسب به شهادت رسید، محمدتقی سالخورده به دنیا آمد. اما این تقارن بدون دلیل نبود چراکه زندگی محمدتقی نوزاد برای همیشه با شهید محمدتقی هاشمی‌نسب گره خورد. خواهر شهید سالخورده از روز‌های تولد برادرش چنین روایت می‌کند: وقتی برادرم به دنیا آمد طبق سفارشی که شهید محمدتقی هاشمی‌نسب در خواب کرده بود اسمش را محمدتقی گذاشتیم. چند روز بعد از تولد وقتی بابا از جبهه برگشت، پدر و مادر محمدتقی را به روستای کوهستان کنار مزار شهید هاشمی‌نسب بردند. مادرم محمدتقی قنداق شده را گذاشت روی قبر شهید، اطرافیان با تعجب علت را پرسیدند که مادرم گفت: می‌خواهم بچه‌ام متبرک شود، اسمش را شهید انتخاب کرد. نمی‌خواهم فقط اسم شهید را داشته باشد، می‌خواهم راه زندگی‌اش هم، راه شهید باشد. همین‌طور هم شد و این پیش‌زمینه شهادت محمدتقی از کودکی بود.»
شهید سالخورده در ۲۰ سالگی وارد سپاه پاسداران شد و تحصیلاتش را در مقطع لیسانس نظامی از دانشگاه امام حسین (ع) با موفقیت پایان رساند. او نمی‌خواست دور از میدان باشد و حضور در صحنه را بر هر چیز دیگری ترجیح می‌داد. خاموش ماندن کار محمدتقی نبود.

شهید سالخورده که در یگان ویژه صابرین در لشکر ۲۵ کربلا خدمت می‌کرد در روز‌های ظلم و کشتار مسلمانان توسط تروریست‌های داعشی ساکت نماند و برای دفاع از حریم اهل بیت (ع) و دفاع از حقوق مظلومان عازم سوریه شد. شهید سالخورده در جواب بی‌قراری‌های همسرش به خاطر رفتنش، او را به صبر دعوت می‌کرد و می‌گفت: همه این چیز‌ها می‌گذرد. خوشی‌های و سختی‌های دنیا، بالاخره می‌گذرد. هیچ وقت پایدار نمی‌ماند، ولی خودت باید کاری کنی که به یک چیزی دست پیدا کنی که آن یک چیز هم از همین راه به دست می‌آید، تحمل سختی‌ها، صبوری کردن در این راهی که قرار گرفته‌ای. دلتنگی هست، سختی هست، گریه هست، ولی باید صبوری کنی و محکم و قوی باشی. شهید محمدتقی سالخورده در دومین اعزامش به سوریه، در ۲۱ فروردین ۱۳۹۵ پس از اصابت ترکش در شهر خان‌طومان به فیض شهادت نائل آمد.

شهید هاشمی‌نسب و شهید سالخورده هر دو سرنوشتی شبیه هم داشتند. عمرشان در راه مبارزه و جهاد گذشت و خالصانه و عاشقانه در راهشان خدمت می‌کردند. روز‌های هر دو محمدتقی با آرزوی شهادت گذشت و در آخر هر دو با شهادت رستگار شدند.

  شهید محسن شهبازی متولد ۱۳۴۰ در منطقه آب موتور (آهنگ) تهران دیده به جهان گشود؛ وی یکی از فرزندان راستین و حقیقی انقلاب اسلامی بود که بی‌تکلف و صادقانه در زندگی کارگری خویش با امام و انقلاب پیمان بسته و در این مسیر همیشه تلاش خستگی‌ناپذیر داشت.

تقی بنی مصطفی از یادگاران هشت سال دفاع مقدس درباره ویژگی‌های رفتاری شهید می‌گوید: یک جوش و خروشی در وجود او همیشه احساس می‌شد که باید برای انقلاب فعالیت کند، هیچ وقت از کار خسته نمی‌شد، به طور جهادی برای انقلاب خدمت می‌کرد.

شهید، در یک خانواده اصیل و مذهبی متولد شد و در کنار تحصیل همواره با پدر به شغل بنایی مشغول و در بین جوانان محل از روحیه انقلابی برخوردار بود و همیشه در کنار جوانان و بزرگان انقلابی حضور داشت.

خستگی و ناتوانی برایش معنا نداشت، به رغم فعالیت‌های خسته کننده روزانه، شبها به همراه بچه‌های مسجد و پاسداران کمیته انقلاب اسلامی با موتورسیکلت شخصی در حال گشت‌زنی، پاسداری و اجرای ماموریت‌ها بود.

فیلمی که در تاریخ انقلاب ثبت شد

محمد فرزند بزرگ شهید محسن شهبازی درباره فیلمی که از رسانه‌ها درباره پدرش زمان پایین کشیدن مجسمه شاه پخش می‌شود، گفت: پدرم همیشه در تظاهرات حضور داشت او با دوستانش برای شرکت در جشن پیروزی انقلاب در ۲۲ بهمن ۵۷ در میدان بهارستان حاضر شد و با کمک همدیگر مجسمه شاه را پایین انداخته و خود به جای مجسمه می‌ایستد و عکس امام(ره) را روی سر بالا می‌برد در این زمان بود که عکس و فیلم پدر در تاریخ انقلاب ثبت شد.

محمد درباره نحوه شهادت پدرش می‌گوید: روزهای آغازین جنگ تحمیلی که پدر خود را برای حضور در جبهه‌های نبرد حاضر می‌کرد، در یکی از شب‌های خاموشی در حال ماموریت بر اثر سانحه تصادف به شهادت رسید.

برادر کوچکم در اربعین شهادت پدر به دنیا آمد که برای زنده نگه داشتن نام پدر، اسم او را محسن گذاشتیم.

من و برادرم تنها وارث پدر هستیم شهادت پدر برای ما افتخار است و امیدواریم با دعای او و عنایات خداوند متعال، بتوانیم راه شهدا را ادامه دهیم.

 شهید شیخ فضل‌الله محلاتی در فاصله سال‌های ۱۳۲۶ تا ۱۳۵۷ پس از آشنایی با شهید نواب صفوی، به گروه فداییان اسلام پیوست و به علت این همکاری، بارها تحت تعقیب قرار گرفت.

وی در سال ۱۳۴۰ به تهران عزیمت کرد و ضمن اشتغال به کارهای علمی، فرهنگی و تبلیغی، همواره در صحنه های مختلف به مبارزه با دستگاه طاغوتی پهلوی و همچنین ساماندهی و حضور در تظاهرات مردمی بر علیه شاه می‌پرداخت و نهایتا در جریان ورود حضرت امام(ره) به میهن اسلامی، از اعضای کمیته مرکزی استقبال بود.

در آستانه ۲۲ بهمن ۱۳۵۷، این صدای انقلاب» بود که از حنجره شهید محلاتی به عنوان نخستین سخنگوی انقلاب، پیروزی نهضت و استقرار نظام الهی را در کشور از راه رادیو به ملت مسلمانان نوید داد. این شهید به علت سابقه درخشانش، مورد اطمینان حضرت امام خمینی(ره) بود و مسئولیت‌های اجرایی مختلفی مانند معاونت کمیته مرکزی انقلاب و نمایندگی ایشان در مراسم باشکوه حج ابراهیمی در سال ۱۳۵۸ را بر عهده داشت.

شهید محلاتی نفر اول سمت چپ تصویر

نمایندگی مردم محلات در نخستین دوره مجلس شورای اسلامی و مسئولیت نظارت، کنترل و هدایت سپاه پاسداران از بدو تشکیل آن از مسئولیت‌های دیگر شهید محلاتی بود اما آنچه این شهید را در کار بزرگ ارشاد و هدایت سپاه توفیق بخشید، علاوه بر جایگاه قانونی نمایندگی امام در سپاه ویژگی‌های اخلاقی و رفتاری و محبت درونی، دلسوزانه و خالصانه وی به پاسداران بود که اعضای سپاه به او از دید مُرشد و پیر راه می‌نگریستند و این سوز درونی به او تحرک و تلاشی فراوان می‌بخشید که م از هزار برنامه آموزشی توجیهی، تربیتی و اخلاقی به شکل‌های مختلف سخنرانی و دستورالعمل از ایشان به یادگار مانده است.

شهید محلاتی، سپاه پاسداران را پرتوان و شکیبا می‌خواست و پشتوانه این آرزو، تلاش بی امانش بود. او در یکی از مصاحبه‌های خود در مورد سپاه می‌گوید: ان شاءالله سپاهی بسازیم که دشمن هوس نکند علیه انقلاب اسلامی توطئه کند».

وی در مورد نقش دین و ت در سپاه می گوید:سپاه و ت دو ارگان هستند که باید با هم حرکت کنند که در رأس آنها، امام یعنی مقام است که سپاه تابع اوست. ت و سپاه باید باهم اختلاط داشته باشند. سپاه باید فکر، عقیده و مذهب را از ون بگیرد و از وجود آنها استفاده کند».

زهد و ساده زیستی همراه با معاد اندیشی شهید محلاتی سبب شد که در وصیتنامه خویش چنین بنویسد: یک پنجم کل دارایی مرا به حضرت امام بدهید؛ زیرا خوف آن دارم که این مقدار که به دست آورده‌ام، در شأن زندگی طلبگی من نباشد و فردا در آستان عدل الهی باید پاسخگو باشم».

بزرگوار، شهید محلاتی در عرصه‌های متفاوت حضور داشت. علاوه بر حوزه و مجلس رزمندگان جبهه‌های نورانی نبرد نیز، او را بر دل و بردیده داشتند؛ چون حضورش در میان دلیران صحنه جهاد، یاد امام را تداعی می‌کرد.

آشنایی با رزمندگان، جانبازان و شهیدان، شعله عشق به شهادت را هر روز در نهاد او افروخته تر می ساخت و سرانجام دشمنان ایران اسلامی که توان رویارویی با رزمندگان دلیر اسلام را در جبهه نبرد نداشتند، در اول اسفند سال ۱۳۶۴ برای جبران شکست در عملیات والفجر ۸، در نزدیکی اهواز با دو فروند جنگنده به هواپیمای مسافربری آسمان» که جمعی از دلباختگان مکتب عشق را به مقصد می‌رساند، حمله کردند و دست پلید خود را به خون این عزیزان آغشتند.

پیکر پاک شهید محلاتی، روز سوم اسفند سال ۶۴ پس از تشییع باشکوه، در حرم حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شد.

حضرت امام(ره) در بخشی از پیام خود به مناسبت شهادت شهید محلاتی فرمودند: ".امید آن است حجت‌الاسلام حاج شیخ فضل‌الله محلاتی، شهید عزیز را که من و شما او را می شناسیم که عمر خود را در راه انقلاب صرف کرد و باید گفت یکی از چهره‌های درخشان انقلاب بود و در این راه که راه خداوند است، تحمل سختی‌ها کرد و رنج‌ها کشید و با قامت استوار ایستادگی کرد، اجازه ورود در محضر شهدای صدر اسلام مرحمت فرماید."